من در زندگی‌ام با «باید‌ها» و «نباید‌ها» یی در اطراف خود مواجه می‌شوم که دنبال کردن برخی از آن‌ها برایم همیشه سخت بوده است. «تو باید بهترین باشی!» و «تو نباید اشتباه کنی!» شاید مهم‌ترین آن‌ها باشد.

این دو قانون لازم الاجرا موجب شده همیشه در پی فتح کوه‌های بدون قله باشم! از خود می‌پرسم واقعاً چه کسی بهترین است (در هر زمینه‌ای که در نظر بگیرید)؟! یا چه کسی تا به حال در زندگی اشتباهی مرتکب نشده است؟! اما جوابی برای این سؤال‌ها نیافته‌ام. اگر کسی جوابی پیدا کرد، من را مطلع سازد!

پس بهتر است اگر بنا به مقایسه است، خویشتن را با خودم مقایسه کنم، نه با فرد دیگری؛ که مقایسه با دیگران‌‌ همان تلاش برای بهترین شدن را در پی دارد (بهترین باش) که وقتی با شکست مواجه می‌شود، «پیام اشتباه نکن» را تداعی می‌کند و این «دلسردی» را در پی دارد؛ حالتی که مشابه با کوهنوردی است که در پی فتح کوه‌های بدون قله است. پس تلاش می‌کنم؛ اگر هم در این مسیر اشتباهی مرتکب شدم، ضمن عبرت گیری از اشتباهاتم دوباره تلاش می‌کنم. در واقع اشتباه جزئی از یادگیری است و من در پی یادگیری هستم. من یک انسانم؛ فرشته نیستم.